Ergens in het begin van de jaren 70 bezochten Leo en ik een lezing over De Kleine Aarde. Het was voor ons het begin van een periode vegetarisch koken. Dat viel toen nog niet mee, want kookboeken waren er niet zo veel over dat onderwerp. Niet alle recepten waren even lekker of vielen bij ons en de kinderen in de smaak. En het eten had toen toch wel een hoog “geitenharenwollensokken-gehalte”. Dat vond in ieder geval de buitenwacht, zodat wij toch regelmatig vlees aten. En dat werd in de loop der tijd jammer genoeg steeds meer. Maar de laatste tijd neig ik weer meer en meer naar vleesloze maaltijden. Alle voedsel-schandalen maken vlees eten steeds minder lekker. En vlees is veel meer milieubelastend dan plantaardig voedsel.
Nu zijn er kookboeken met vegetarische recepten te over. Maar tussen al die boeken steekt het kookboek van Michiel van Zuijlen er echt bovenuit. Het werd afgelopen zondag tijdens een heel gezellige bijeenkomst gelanceerd. Er staan vijfentwintig heerlijke recepten in, die niet al te veel werk en tijd kosten. Eerlijke gerechten die een lust voor het oog zijn en de tong strelen. Dat konden we bij de presentatie proeven 😉
Mijn exemplaar ligt al klaar in de keuken. En een aantal recepten zijn al genoteerd en komen dit jaar op tafel bij het kerstdiner.
Het boek is te bestellen via deze website. Wil je alvast eens wat recepten proberen, kijk dan op deze Facebookpagina.
Vriendinnen en (parttime) vega-koks Anya Tuit en Muriel Kleisterlee hebben afgelopen zomer een flink aantal recepten uit het boekje alvast ‘voorgekookt’, om te checken of alles klopt. Er zal maar ‘1 eetlepel chilipoeder’ staan, waar ‘1 theelepel’ bedoeld wordt… Ze vertelden me allebei dat ze het met veel plezier gedaan hebben, en ik vroeg ze om dat plezier eens ‘op papier’ te zetten. Hier hun reacties:
Anya Tuit: Liefde gaat door de maag
Soms ontmoet je mensen die je ziel voeden. Met hun bijzondere eigen(zinnige) kijk op de wereld, waarmee ze vol verwondering vragen stellen, nieuwe dingen ontdekken, genieten van kleine en grote momenten en er plezier in hebben om jou kennis te laten maken met zaken die hen aan het hart gaan. Michiel is zo iemand die bijna 10 jaar geleden op mijn pad kwam en dankzij wie ik inmiddels luister naar muziek uit India, nóg vaker een tentoonstelling bezoek en die – naar nu blijkt – niet alleen mijn ziel maar ook mijn maagje voedt. Want dankzij zijn smakelijke druppels op een gloeiende plaat hoef ik nooit meer na te denken wat ik op maandag eet.
Trouw verschijnt er een heerlijk en gezond recept op Facebook en o zo handig: niet voor complete gezinnen met uitgehongerde tieners plus aanhang maar voor eenpersoons huishoudens die toch elke avond gezond, vers en vooral lékker willen eten. Vrolijk kook ik sinds het begin wekelijks met Michiel mee en ik was dan ook meer dan enthousiast toen ik hoorde dat hij samen met Margriet, Erna en René al deze lekkernijen ging verzamelen in een boek. Bovendien aangevuld met smakelijke anekdotes en een foto’s om je vingers bij af te likken. Het idee alleen al zorgde bij mij voor een golf van energie en ik voelde mij vereerd toen ik een aantal recepten extra mocht ‘proef koken’ om een laatste check te doen: staan alle ingrediënten erin? Is het duidelijk genoeg omschreven? Roept het extra vragen op of – zoals in mijn geval – krijg je zelf spontaan ideeën voor variaties op het geleverde thema? Ik ben apetrots op het eindresultaat en wens iedereen die gaat koken uit dit heerlijke boek heel veel smakelijke uurtjes toe, samen met familie en vrienden. Santé!
Muriël Kleisterlee: Wrapfan
Hoewel ik al veel langer vegetariër ben dan Michiel, horen de recepten die ik via hem en ‘Smakelijke druppels op een gloeiende plaat’ heb gekregen tot mijn favorieten. Ik ben vooral een fan van de wraps met rode bieten en (sinds afgelopen zomer) de wraps met linzen. Koriander at ik ook voor het eerst in een gerecht van Michiel, op een van onze oud-bandweekendjes. Ik vond het niet meteen heel lekker, maar inmiddels eet ik het graag.
Mijn moeder besloot in 1980 vegetariër te worden (nou ja, ze eet net als ik nog wel af en toe vis). Ik was toen 7, en kan me het moment dat ze het aankondigde – tijdens een avondmaaltijd met vlees – nog herinneren. Na een overgangsjaar waarin als we dat wilden wel voor mijn vader, zusje en mij vlees werd gekookt, bleef het vlees helemaal achterwege. En op rookworsten, gehakt en hamburgers in mijn studententijd na, ben ik ook vegetariër gebleven. Het feit dat er 7 kilo graan nodig is voor de productie van 1 kilo vlees, was in 1980 al bekend, zij het bij een zeer klein groepje “alternatieve” mensen. En dat graan zou dan ook nog eens uit derdewereldlanden komen waar de mensen zelf vaak niet genoeg te eten hadden. Zo moest ik zelf ook menig keer enigszins beschaamd uitleggen, omdat bijna iedereen in die tijd nog een wenkbrauw optrok als je vertelde dat je geen vlees at.
Het was in de jaren tachtig nog pionieren met vage pakjes om zelf vegaburgers mee te maken, die helaas droog en vrij smakeloos waren. Of er in dit ver-voor-internettijdperk wel al kookboeken voor vegetarische recepten waren, weet ik me niet, misschien een handjevol. Volgens mij vond mijn moeder ze her en der in tijdschriften, kreeg ze ze van geitenwollensokkenmensen of probeerde zelf maar eens wat uit. Wat ik me wel heel goed herinner waren de taferelen in Franse restaurants tijdens de zomervakantie. Daar snapten ze destijds (en helaas op Parijs na nog steeds) niet wat we bedoelden met “pas de viande”. Geen rundvlees, wel kip misschien? Bij gebrek aan een vegetarisch hoofdgerecht op de kaart vroeg mijn moeder in haar beste Frans aan de ober of we niet een salade en een vegetarisch voorgerecht of meerdere voorgerechten konden bestellen – tot mijn schaamte dus, want het was voor mijn gevoel een ellenlang gedelibereer.
Tegenwoordig is het veel makkelijker om vegetarisch te koken. Voor wie is uitgekeken op de nepvleesproducten in de supermarkt (je moet weten welke echt goed en lekker zijn, maar het zijn er steeds meer) en houdt van buitenlandse invloeden, is Smakelijke druppels op een gloeiende plaat een mooie inspiratiebron voor verrassende gerechten met interessante achtergrondinformatie.
Het was leuk om als voorproefkoker wat recepten uit te testen die ik nog niet kende, waaronder de doperwtendip. Ik ben meestal van de snel en makkelijk te bereiden gerechten; die staan er volop in dit kookboek. En als selfpublisher van twee boeken over Bruce Springsteen en ervaren eindredacteur heb ik ook graag meegekeken met de opgemaakte pagina’s, om daar de laatste taal- en andere foutjes uit te halen. Ik zag meteen dat er heel veel (professionele) zorg aan het boekje is besteed en dat de foto’s, styling en gerechten met liefde zijn gemaakt.
Michiel, je mag trots zijn op je kookboek. Dat je maar veel exemplaren mag verkopen en nog flink wat verstokte vleeseters over de streep kan trekken om op zijn minst wat vaker vegetarisch te eten. Op een positieve niet-belerende manier mensen vragen een bijdrage te leveren aan een schonere, socialere en diervriendelijkere wereld (zij het door geen vlees te eten, zij het door eens wat plastic van strand of straat op te rapen), dat kan ook niet iedereen! Ik printte je recepten vaak uit op papier, dat vond ik toch handiger, maar nu heb ik ze lekker makkelijk bij elkaar, met een index erbij. Uiteraard hoop ik op een tweede deel!
Krijg WordPress ondersteuning, plugins, thema's en tips bij
MachoThemes.com